[Ιδιαίτερα εύστοχες παρατηρήσεις του καλου δημοσιογράφου για το μεγάλο ασθενή που ειναι το πολιτικό σύστημα της χώρας κατ' αρχήν και για το τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης σε άλλες χώρες]
Τι σημαίνει για την Ελλάδα, η περίπτωση της Ιρλανδίας; Οτι µπορεί να κάνεις σκληρή πολιτική λιτότητας αλλά, χωρίς υποτίµηση του νοµίσµατος, η ύφεση είναι βαθιά.
Αυτό πιέζει δυσανάλογα τις τράπεζες που, στην περίπτωση του ∆ουβλίνου, ήταν ήδη εξασθενηµένες από τα θαλασσοδάνεια και τα τοξικά οµόλογα.
Οπότε οι Ιρλανδοί πήγαν σε Μνηµόνιο παρότι πήραν τα σκληρά µέτρα που απέφυγαν οι κυβερνήσεις Καραµανλή και Παπανδρέου το δωδεκάµηνο του 2009. Με την ιρλανδική στερνή γνώση, το παιχνίδι ήταν χαµένο ούτως ή άλλως στην Ελλάδα.
Οπότε οι Ιρλανδοί πήγαν σε Μνηµόνιο παρότι πήραν τα σκληρά µέτρα που απέφυγαν οι κυβερνήσεις Καραµανλή και Παπανδρέου το δωδεκάµηνο του 2009. Με την ιρλανδική στερνή γνώση, το παιχνίδι ήταν χαµένο ούτως ή άλλως στην Ελλάδα.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ για την Ελλάδα η περίπτωση της Πορτογαλίας; Εδώ η ανάλυση είναι πιο δύσκολη. Η Πορτογαλία δεν έχει αναγκαστεί να πάει σε Μνηµόνιο, αν το αποφύγει αυτό θα οφείλεται σε τρεις λόγους. Πρώτον, ο πρωθυπουργός Ζοζέ Σόκρατες δεν έχει γυρίσει Ευρώπη και Αµερική λέγοντας πως η χώρα του έχει µεν πρόβληµα, αλλά δεν χρειάζεται λεφτά. Ούτε θα πάει στο Νταβός. ∆εύτερον, είναι σωστός ο χειρισµός του δανεισµού, µε έξοδο στις αγορές για µικρά ποσά και όχι αναβολή για την άνοιξη µε την ελπίδα πως τότε θα έχει αποδώσει η πολιτική λιτότητας – όπως έκαναν η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τρίτον, το πολιτικό σύστηµα χαρακτηρίζεται από συναίνεση. Αντιπολίτευση και συνδικάτα δεν επιδίδονται σε µηδενιστικό λαϊκισµό χωρίς αύριο.
ΑΝ Η ΛΙΣΑΒΩΝΑ αποφύγει τον Μηχανισµο Στήριξης, αυτό είναι κακός οιωνός για την Ελλάδα. Σηµαίνει πως µια πιο ανοιχτοµάτα κυβέρνηση και, κυρίως, ένα πιο υγιές πολιτικό σύστηµα θα µπορούσε να µας γλιτώσει από τη χρεοκοπία.
Για να φύγουµε από την ευρωζώνη και να πάµε στη Λατινική Αµερική της προηγούµενης δεκαετίας, αυτό σηµαίνει πως η Πορτογαλία θα µπορούσε να είναι η Βραζιλία κι εµείς η Αργεντινή. Αµφότερες οι χώρες βρέθηκαν σε αδιέξοδο και κάλεσαν το ∆ΝΤ. Ωστόσο, η Βραζιλία είναι ιστορία επιτυχίας και η Αργεντινή ιστορία φρίκης.
Πλούσιες µεγάλες χώρες ήταν και οι δύο. Αλλά το Μπουένος Αϊρες είχε αδύναµους και φαύλους πολιτικούς, ενώ στη Βραζιλία το πολιτικό σύστηµα λειτούργησε µε τόλµη και ενότητα, κάτι που επέτρεψε στον Λούλα να γίνει ο ηγέτης που τράβηξε τη χώρα του από τον γκρεµό.
ΦΥΣΙΚΑ, οι παραβολές και οι συγκρίσεις έχουν τα όριά τους. Είναι όµως σαφές ότι ένα µεγάλο µέρος του πολιτικού συστήµατος – συµπεριλαµβανοµένων των συνδικάτων – προτιµά τον αρνητισµό και το κλίµα µισαλλοδοξίας από τις δύσκολες αποφάσεις. Κι όµως: η Ελλάδα είναι µια χώρα µε καταπληκτική γεωγραφική θέση και µοναδικές δυνατότητες ανάπτυξης. Γιατί να εγκλωβιστούµε σε µια χαµένη δεκαετία; Ακόµη χειρότερα: η αδυναµία αλλαγής οικονοµικού µοντέλου οφείλεται στην πολιτική που είναι ο µεγάλος ασθενής στη χώρα µας. Φάνηκε και από την κατάληξη της Εξεταστικής για την υπόθεση της Siemens.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου