Ο Αρχοντας των Πανηγυριών, Γιάννης Βασιλόπουλος, Στη Μνήμη του

Πριν από λίγο διάβασα την είδηση στο Διαδίκτυο, Πέθανε χτες ο σπουδαίος κλαρινίστας Γιάννης Βασιλόπουλος. Ομολογώ ότι ένα κύμα θλίψης ανάμικτο με νοσταλγικές μνήμες των παιδικών μου χρόνων με κυρίευσε. Έβαλα ένα σιντί που είχα φτιάξει μόνος μου, να ακούγεται το κλαρίνο του και γράφω αυτές τις λέξεις στη μνήμη του... αλλά και στη μνήμη του πατέρα μου, των θείων μου, των συγχωριανών μου... που τόσες και τόσες φορές ταξίδευαν μαζί του.

Γιατί ο Γιαννάκης Βασιλόπουλος ήταν ταξιδευτής,  σε έπαιρνε με τους μαγικούς του ήχους  και σε  πήγαινε σε άλλες πολιτείες, σε άλλους ουρανούς, σε άλλους γαλαξίες... Μεθυστικό κρασί το άκουσμά του κλαρίνου του! Δεν ήταν συνηθισμένο κλαρίνο, ήταν διαφορετικό, ξεχωριστό, το ηχόχρωμα του μοναδικό, σε χίλιους ήχους κλαρίνου, το δικό του ξεχώριζε, αυτός είναι Βασιλόπουλος, έλεγες... Πόσες και πόσες νύφες ξεκίνησαν τη ζωή τους με τους ήχους του Γιάννη; Πόσα και πόσα πανηγύρια, ονομαστά στη Πεντάλοφο και στο Μοναστηράκι αλλά και οι Μεγάλες Παρασκευές στις εκκλησίες,  οι εκκλησιαστικοί του ύμνοι -Τα δάκρυα της Μαγδαληνής-, και οι διασκευές του – το αγριολούλουδο-  τα υπέροχα σόλο του -Σαν της Άνοιξης Λουλούδι- ;

Όμως το κλαρίνο του Βασιλόπουλου ήταν και τα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι τα πανηγύρια στο χωριό, φωνές, κόσμος, μυρουδιές, το κρέας στη λαδόκολλα, οι μπύρες κι οι παρέες στα τραπέζια.... Ο άρχοντας των πανηγυριών, τον θυμάμαι σα τώρα δα, όρθιο στο πάλκο με κάτασπρο κοστούμι, μαύρος ο ίδιος, τσιγγάνικη αλλά συνάμα θεϊκή μορφή με το πάντα περιποιημένο μουστάκι και το αψεγάδιαστο κατάμαυρο μαλλί του. Δίπλα του ο Γιάννης Κωσταντίνου, η Αννούλα Τσαχάλου, η Αννυ Λιαροπούλου, όμορφες φωνές αλλά μέρος ενός σκηνικού,  ενός ουρανού όπου κυρίαρχο ήταν το αστέρι του Γιάννη Βασιλόπουλου. Λάμψη που ακτινοβολούσε και αυτούς...Τι παίξιμο, τι αυτοσχεδιασμοί και πως τρελαινόταν όταν έβλεπε δεινό  χορευτή, φκιαχνόταν και πέταγε στη κυριολεξία. Ήθος, επαγγελματισμός, ιώβεια υπομονή, ποτέ δεν αρνήθηκε στις παρέες, στους χορευτές, μέχρι το πρωί...

Θυμάμαι είχε πει κάποτε ένας φίλος, στον Πετρολούκα Χαλκιά μετά από μια συναυλία,  ΄΄είσαι ο πρώτος Πετρολούκα, είσαι ο καλύτερος΄΄ κι ο σεμνός –τεράστιος- καλλιτέχνης απάντησε ΄΄κάνεις λάθος φίλε, το καλύτερο κλαρίνο στην Ελλάδα είναι ο Γιάννης ο Βασιλόπουλος από τ΄Αγρίνιο΄΄ Δηλαδή  είχε αναγνωριστεί από τους μεγάλους ομότεχνους του. Να πούμε βέβαια ότι ήταν αυτοδίδακτος, ότι έμαθε μόνος του και  ότι του έδειχνε ο πατέρας του, μουσικός κι αυτός. Δεν ήξερε να διαβάζει νότες, αλλά δούλευε με το αυτί και μπορούσε απίστευτα να απομνημονεύει...

Λυπάμαι πολύ πού έφυγε, αυτός ο μεγάλος δεξιοτέχνης,  νοιώθω ότι έφυγαν μαζί του και τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, έσβησε η εικόνα τους από μπροστά μου. Χαίρομαι όμως πού στα χνάρια του βαδίζουν άλλοι νεώτεροι για να κρατήσουν τη παράδοση της δημοτικής μας μουσικής ψηλά, όπως ο Θανάσης Βασιλόπουλος, ο Κώστας Αριστόπουλος, ο Πάνος Κοτρώτσος και σίγουρα κι άλλοι που εγώ δεν έχω ανακαλύψει...

Καλό ταξίδι Άρχοντα των Πανηγυριών, το Ξηρόμερο θα είναι φτωχότερο χωρίς εσένα και τα πανηγύρια μας δεν θα είναι πια ίδια

Κι όταν θα βρεις τον πατέρα μου τον Νίκο, εκεί στον άλλο κόσμο,  σε παρακαλώ, παίξε του τον Σελήμπεη, το αγαπημένο του που χόρευε στα πανηγύρια στο χωριό, παραγγελιά από το γιο του πες του. Με είχε αφήσει πολύ νωρίς και δε πρόλαβα ποτέ να του το αφιερώσω...

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Άρχοντα  Γιάννη Βασιλόπουλε!