Ο Μικρός Πρίγκηπας, Αντί-δώρο

Σήμερα έκλεισα τα πενήντα μου δύο (52) χρόνια, γενέθλια λοιπόν. Δεν μου αρέσει να τα γιορτάζω, δε βρίσκω το λόγο. Πάντα, κι όταν ήμουν νέος, όχι τώρα που μεγάλωσα..Συγγενείς και φίλοι όμως τηλεφωνούν, γράφουν και μου εύχονται. Θα ήθελα να  προσφέρω, αντί-δώρο, για τους ίδιους με τελικό αποδέκτη τα παιδιά τους ή στα ίδια τα παιδιά τη παρουσίαση ενός βιβλίου του Μικρού Πρίγκηπα -Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ.  Πολλοί θα το ξέρουν, άλλοι ίσως όχι. Οι  δεύτεροι ας το μάθουν, οι πρώτοι ας το θυμηθούν

Να μερικά αποσπάσματα που εμένα τουλάχιστον με γοητεύουν. 

Απόσπασμα 1

Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους. «Καλημέρα», είπε. Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα. «Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του. «Τι είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος. «Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα. «Α!» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. «θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό», σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' άφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...» Μετά σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό καί τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε.

Απόσπασμα 2

 Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού. «Καλημέρα», είπε η αλεπού. «Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ό μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα. «Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω απ' τη μηλιά...» «Ποια είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...» «Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού. «Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...». «Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού. 

«Δεν είμαι εξημερωμένη». «Α! συγνώμην» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» (...) «Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς"». «Δημιουργώ δεσμούς;» «Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...» «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...» «Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω». «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.» Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια . «Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο», είπε... «Είστε όμορφα, αλλά κενά... Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριανάφυλλο μου καλύτερο από όλα  
 Καί ξανάρθε στην αλεπού: «Αντίο» είπε. «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.» «Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.» «Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...» «Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

Απόσπασμα 3

-Για κείνους που ταξιδεύουν τα αστέρια, είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Εσύ θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει…
-Τι θέλεις να πεις;
-Αφού εγώ θα 'μαι σε ένα από αυτά, κι αφού θα γελάω σε ένα από αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τα’ αστέρια. Και γέλασε πάλι. Κι όταν θα έχεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς), θα είσαι ευχαριστημένος που μ’ έχεις γνωρίσει. Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θα ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση… και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε εσύ θα τους λες:
-Ναι, τα αστέρια με κάνουν να γελάω!" και θα σε περνάνε για τρελό.




Απόσπασμα 4^ο

Το δεύτερο πλανήτη τον κατοικούσε ένας ματαιόδοξος :
-Ω!Ω! Επίσκεψη ενός θαυμαστή! 
Φώναξε από μακριά ο ματαιόδοξος μόλις αντίκρισε το μικρό πρίγκιπα.
Γιατί, για τους ματαιόδοξους, όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι θαυμαστές.
- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι αλλόκοτο καπέλο που φοράτε.
- Είναι για να χαιρετάω, του αποκρίθηκε ο ματαιόδοξος. Είναι για να χαιρετάω όταν με χειροκροτούν. Δυστυχώς, δεν περνά ποτέ κανένας από δω.
- Μπα ; έκανε ο μικρός πρίγκιπας, που δεν κατάλαβε.
- Χτύπα τα χέρια σου το ένα με τ’ άλλο, του σύστησε λοιπόν ο ματαιόδοξος. Ο μικρός πρίγκιπας χτύπησε τα χέρια του το ένα με τ’ άλλο. Ο ματαιόδοξος ανασήκωσε το καπέλο του και χαιρέτησε σεμνά. 
« Αυτό είναι πιο διασκεδαστικό από την επίσκεψή μου στο βασιλιά », είπε μέσα του ο μικρός πρίγκιπας. Και ξανάπιασε να χτυπάει τα χέρια του το ένα με τ’ άλλο. Ο ματαιόδοξος ξανάπιασε να χαιρετάει ανασηκώνοντας το καπέλο του. Ύστερα από πέντε λεπτά, που γινόταν ασταμάτητα το ίδιο, ο μικρός πρίγκιπας κουράστηκε από τη μονοτονία του παιχνιδιού.
- Και τι πρέπει να κάνει κανείς για να πέσει το καπέλο ; ρώτησε. Ο ματαιόδοξος όμως δεν τον άκουσε. Οι ματαιόδοξοι δεν ακούνε τίποτα, μόνο τους επαίνους.
- Στ’ αλήθεια, με θαυμάζεις πολύ ; ρώτησε τον μικρό πρίγκιπα.
- Τι σημαίνει « θαυμάζεις;»
- Θαυμάζεις σημαίνει ν’ αναγνωρίζεις πως είμαι ο πιο όμορφος,. Ο πιο κομψός, ο πιο πλούσιος κι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του πλανήτη.
- Μα είσαι ολομόναχος πάνω στο πλανήτη σου!
- Κάνε μου αυτή τη χάρη. Θαύμασέ με οπωσδήποτε!
- Σε θαυμάζω, είπε ο μικρός πρίγκιπας, σηκώνοντας λίγο τις πλάτες, αλλά σε τι μπορεί αυτό να σ’ ενδιαφέρει τόσο πολύ ;
Κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.
Είναι γεγονός, οι μεγάλοι είναι πολύ παράξενοι, έλεγε μέσα του, συνεχίζοντας το ταξίδι . 


Σκέψεις μπορεί να γίνουν πολλές, το σοφό αυτό βιβλίο διαβάζεται από πολλές οπτικές γωνίες, τα βιώματα, οι εμπειρίες που ο καθένας κουβαλάει, η ηλικία δίνουν άλλες διαστάσεις στην ανάγνωση του... Είναι όμως κύρια ένα βιβλίο για την αγάπη Ουτοπικό στους άγριους καιρούς που ζούμε; Μπορεί, όμως κι οι ουτοπίες χρειάζονται για να δώσουν έναυσμα στην ελπίδα... Ότι κάτι μπορεί να αλλάξει...αν μπορέσουμε να βρούμε τον μικρό πρίγκηπα μέσα μας


Εδώ μπορείτε να βρείτε όλο το βιβλίο. Αξίζει πραγματικά τον κόπο να το διαβάσετε
http://www.scribd.com/doc/512219/-