Κατερίνα Γώγου Τρία ποιήματα

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή δούλεψε σαν ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα ήταν το Τρία κλικ αριστερά και βγήκε το 1978. Την είπαν καταραμένη ποιήτρια, άλλοι πιο ήπια οργισμένη ποιήτρια. Ο λόγος της είναι έξω από φόρμες και καθωσπρεπισμούς. Ήταν ασυμβίβαστη και μόνη. Παρέμεινε μέχρι το τέλος της έξω από εκδοτικές κλίκες και κυκλώματα. Αυτοκτόνησε το 1993 με χάπια σε ηλικία 53 χρονών.    Θαρθεί καιρός Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.   Να  το θυμάσαι Μαρία.   Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι   που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη   -μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.   ’κου θάρθει καιρός   που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς   δε θα βγαίνουν στην τύχη   Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές   με γυρμένους απέξω   Και τη δουλειά   θα τη διαλέγουμε   δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.   Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα   κι άλλοι με νότες.   Να φυλάξεις μονάχα   σε μια μεγάλη φιάλη με νερό   λέξεις και έννοιες σαν και αυτές   απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός   για το μάθημα της ιστορίας.   Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.   Και θαρθούνε κι άλλοι.   Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-   τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω   κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:   "Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".   Θα την αλλάξουμε τη ζωή!   Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;  

Καμμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις. Φοράς κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια. Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις. Έχω μείνει στη θέση που με άφησες για να με ξαναβρείς. Όμως πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε και  οι φίλοι μου με φοβούνται.  Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες  έχω χάσει την φαντασία μου και κάθε  φορά που ακούω "Κατερίνα" τρομάζω. Νομίζω ότι πρέπει να καταδώσω κάποιον. Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος το νου σου ε;

 Η Μοναξιά

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.