Οταν ΄΄κεντούσε΄΄ ο Στρατηγός! *

       Παρακολουθώ με θλίψη  αυτά που γίνονται τον τελευταίο καιρό  στον Παναθηναϊκό. Από μικρός  οι Κυριακές  είχαν διαφορετικό χρώμα για μένα ,  στηνόμουν στο ραδιόφωνο κι αργότερα στη  τηλεόραση να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου ομάδα. Η διάθεση μου εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό  από  το αποτέλεσμα που έφερνε ο Παναθηναϊκός. 

     Ήταν τότε η μεγάλη ομάδα του Φέρεντς Πούσκας με  αρχηγό τον Μίμη Δομάζο, τον ΄΄στρατηγό΄΄και τα άλλα αστέρια τον  Τάκη Οικονομόπουλο, τον γιατρό Φραγκίσκο Σούρπη, τον Δικηγόρο Αριστείδη Καμάρα, τον Κώστα Ελευθεράκη, τον οδοστρωτήρα  Αντώνη Αντωνιάδη και άλλους πολλούς. Μια εκπληκτική ομάδα με ορόσημο τη πορεία στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1970 -1971 και τη συμμετοχή του στο τελικό με τη ομάδα θαύμα του Ρίνους Μίχελς τον Άγιαξ, όπου έχασε με 2-0. Θυμάμαι το 1-1 με την Εβερτον στο Γκούντισον Πάρκ με γκολ του Αντωνιάδη στο 81΄και ισοφάριση από τον  Χαρστ στο 90΄ και μετά το 3-0 στα ημιτελικά με τον μεγάλο Ερυθρό Αστέρα των Τζάιτς, Ατσίμοβιτς, Κάρατσι. Μεγάλες στιγμές!

      Ο παίκτης σημαία της εποχής εκείνης ήταν ο Μίμης Δομάζος ο στρατηγός. Κοντός, χαμηλό κέντρο βάρος, κοφτή ντρίμπλα και  μακρινή μπαλιά ακριβείας, μα προπαντός πεισματάρης έτρεχε ασταμάτητα πάνω κάτω, πολεμιστής, ψυχάρα. ΄΄Κεντούσε΄΄ μες το γήπεδο. Αποτελούσε τον στόχο για να σταματήσει η μηχανή του Παναθηναϊκού αλλά και το κόκκινο πανί της εξέδρας. Θυμάμαι χιλιάδες οπαδούς  του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, τού Αρη να τον βρίζουν εν χορώ.  Κι αυτόν και τη γυναίκα του τη Βίκυ Μοσχολιού! Κι αυτός δεν καταλάβαινε, ΄΄κεντούσε’’!  Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στο Καραΐσκάκη,  προηγείτο ο Ολυμπιακός με 1-0, ο Παναθηναϊκός ακίνδυνος στο παιγνίδι, γίνεται μια σέντρα στη περιοχή του Ολυμπιακού, απίθανο ανάποδο ψαλίδι του Δομάζου 1-1 το σκορ και το τελικό αποτέλεσμα. Αρχηγός και ηγέτης! Έπαιξε μέχρι τα σαράντα του, έκανε ένα πέρασμα από την ΑΕΚ και γύρισε να κλείσει τη μεγάλη του καριέρα στην ομάδα του τον Παναθηναϊκό, το 1980. Είχα τη τύχη να είμαι εκεί στο τελευταίο του ματς με τον Απόλλωνα στη Λεωφόρο, 0-0 και να τον χειροκροτήσω στο πέρας της ένδοξης  ποδοσφαιρικής του καριέρας.

       Φοιτούσα τότε στην Σχολή των Ευελπίδων, σε απόσταση αναπνοής από τη Λεωφόρο, έτσι σχεδόν κάθε Κυριακή ήμουν στο γήπεδο .  Κι όταν το βράδυ γύριζα στη Σχολή με το πέρασμα του Σαββατοκύριακου, αν είχε χάσει κι ο Παναθηναϊκός ήταν σαν να πήγαινα στο νεκροταφείο για τη κηδεία του αγαπητού τεθνεώτος...

        Θυμάμαι επίσης ένα περιστατικό από το γήπεδο της Λεωφόρου και γελάω:  Το ματς πάλι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Δεξιά μου ένας φίλος και αριστερά ένας θηριώδης μαυροπουκαμισάς Κρητικός, δυο μέτρα με κάτι χερούκλες σαν φτυάρια. Απ την αρχή έγινε αντιληπτό ότι επρόκειτο για παθιασμένη περίπτωση, σφύριζε, χειρονομούσε, έβριζε, χειροκροτούσε, παρακινούσε, σηκωνόταν όρθιος...Και το ματς βοηθούσε περιπτώσεις σαν κι αυτόν. Ο Παναθηναϊκός είχε τη καθολική υπεροχή και τις ευκαιρίες, ο Ολυμπιακός έκανε το γκολ. Ο σύντεκνος έβριζε, ξεφυσούσε, κόντευε να σκάσει. Ξαφνικά γίνεται μια σύγχυση,  γυριστό σουτ του Λιβαθηνού 1-1. Σεισμός στο γήπεδο. Ο Κρητίκαρος σηκώνεται όρθιος αγκαλιάζοντας όποιους είχε δίπλα του αλλά στο σήκωμα  έσπρωξε και τρεις τέσσερις με τον όγκο του ενώ στο μπέρδεμα επάνω με είχε πιάσει από τ αχαμνά και με τραβούσε πάνω με κίνδυνο να του μείνουν στο χέρι! Τα δευτερόλεπτα του πανηγυρισμού μου φάνηκαν ατελείωτα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ουρλιάζαν απ τη χαρά τους κι εγώ απ το πόνο. Όταν με άφησε ο μαυροπουκαμισάς έμεινα ακίνητος σαν πεθαμένος, λίγο ακόμα και θα μου τα είχε λιώσει! Κατάλαβες φίλε μου τι πήγα να πάθω; Κι άντε να αντιληφθεί ο κόσμος πως ένα τόπι κι ένα μαύρο πουκάμισο μπορεί να σου στερήσει πέντε κόρες...

          Μια άλλη φορά βρέθηκα στο Αιγάλεω, δεν είχα εισιτήριο με θέση κι έτσι πήγα στην ορθίων. Δίπλα μου ένας τριαντάρης με στιλ διανοούμενου, μουσάκι, στρογγυλά γυαλιά. Αρχίζει το ματς και τον βλέπω να ανεβαίνει  στα κάγκελα γωνία αριστερά για να είναι κοντά στον επόπτη και το τι έβγαζε ο στόμας του δεν περιγράφεται. ΄΄Να πάθεις καρκίνο ρε πούστη΄΄ ΄΄Να σου βρει σεισμός το σπίτι και να μη μείνει τίποτα΄΄ ‘’Να σου καεί τ αμάξι΄΄ ΄΄Αυριο να πας στον οφθαλμίατρο παλιομαλάκα, σκατομπινέ΄΄ Δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο, ματς δεν έβλεπε ούτε κατάλαβα τι ομάδα υποστήριζε. Τον πλησίασα στο ημίχρονο  και τον ρώτησα, ρε φίλε τις σου έχει κάνει ο επόπτης; Τίποτα μου απάντησε. Αλλά ξέρεις τι γίνεται;   Ζω με τη πεθερά μου που είναι ένα τέρας, στο σπίτι ούτε να μιλήσω δε μπορώ. Έτσι κάθε Κυριακή πάω στο γήπεδο, διαλέγω τον διαιτητή, τον επόπτη, έναν παίκτη ή τον προπονητή και βγάζω το άχτι μου. Είναι σαν να βρίζω αυτήν που να πεθάνει η φώκια  να γλιτώσω! Γέλασα με τον τύπο... Πόσοι γραφικοί κυκλοφορούν στα γήπεδα; Πάρα πολλοί, τους ευνοούν οι συνθήκες...

       Κι ύστερα ήρθε η εποχή του Καπετάνιου Γιώργου Βαρδινογιάννη.  Εννιά κύπελλα, έξι πρωταθλήματα και δύο ημιτελικοί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα επί  προεδρίας του! Η οικογένεια του έβαλε πολλά χρήματα, έκανε μια ομάδα πρότυπο, νοικοκυρεμένη με ένα ολοκληρωμένο αθλητικό κέντρο και έγινε σεβαστό όνομα σε όλη την Ευρώπη. Ήλθαν πρωταθλήματα, μεγάλοι ξένοι παίκτες, μα προπαντός φτιάχτηκαν σπουδαίες ομάδες που έπαιζαν φανταστικό ποδόσφαιρο. Χαιρόμασταν να βλέπουμε τον Παναθηναϊκό μας. Οι φίλαθλοι ή και οπαδοί αν θέλετε της ομάδας είχαν ποιότητα.  Θέλαν η ομάδα να παίζει καλή μπάλα και να παίρνει τα πρωταθλήματα, όχι να της τα δωρίζουν!

       Η ομάδα  του Γιάτσεκ Γκμοχ με Ρότσα, Ζάετς, Σαραβάκο, Δημόπουλο,    τα είχε όλα, τρέξιμο, τεχνική, τακτική και πολλά γκολ. Αργότερα Ιβιτσα Οσιμ, Γιάννης Κυράστας, Αγγελος Αναστασιάδης

       Όμως ο χρόνος δυστυχώς φθείρει τα πάντα. Και φυσικά ιδιοκτήτες και οπαδούς.  Έτσι οι οπαδοί  δεν ήταν ευχαριστημένοι από την οικογένεια, ούτε απ την ομάδα. Λες κι ο Παναθηναικός ήταν Ρεάλ ή τουλάχιστον Μάντσεστερ! Βρίζαν, φωνάζαν, διαδήλωναν, απείχαν. Απ την άλλη μεριά  κι ο Τζίγκερ δεν ήταν Καπετάνιος!  Αλλά αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.... Θα υπάρχει ακμή και παρακμή! Οι οπαδοί είναι και σκληροί και άδικοι, στη δε περίπτωση των Βαρδινογιάννηδων είναι και αγνώμονες! Έτσι οδηγηθήκαμε  στη πολυμετοχικότητα, στον Πατέρα,  τον Γιαννακόπουλο και τον Βγενόπουλο. Μετά από ένα πρωτάθλημα, η ομάδα είναι  ουσιαστικά ακέφαλη και οδεύει προς διάλυση...

      Το θέμα είναι όμως  τι θα γίνει στη συνέχεια. Ο μυστηριώδης κύριος Βγενόπουλος αποτελεί τη λύση; Και θέλει να αποτελέσει τη λύση; Προσωπικά δεν έχω πειστεί για τις προθέσεις του.  Μπορεί και να κάνω λάθος, δεν ξέρω. Μου φέρνει λίγο σαν κυνήγι δημοσιότητας και όχι ουσίας.  Να διατηρείται ανέξοδα στην επικαιρότητα... Με το πέρασμα του χρόνου  θα δείξει κι αυτός...

      Εγώ όμως πέραν της  αγωνίας, νοσταλγώ  τις μέρες του ερασιτεχνισμού, τότε που παίζαν για το σύλλογο και τη φανέλα. Τότε πού ΄΄κεντούσε΄΄ ο στρατηγός!

      Μα διάολε, ήμουν και δεκαοκτώ χρονών τότε  ε;

      Μάλλον για αυτό θάναι!


* Παραλλαγή  στον τίτλο του βιβλίου ΄΄Πάλι κεντάει ο Στρατηγός΄΄ του καλού Σαλονικιού συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη