Καιρό είχαμε να ασχοληθούμε με ποίηση. Η καθημερινότητα με τα τόσα προβλήματα της αναιρεί το συναίσθημα. Γιατί η ποίηση είναι συναίσθημα. Δε χρειάζεται να την εξηγείς. Δεν είναι ανάγκη καν να αναρωτηθείς, τι θέλει να πεί ο ποιητής. Μόνο να έχεις αφήσει ανοικτούς τους δίαυλους προς τα χωρικά σου ύδατα. Η Κική Δημουλά εμένα μ αγγίζει και ας υπάρχουν σημεία της που δεν καταλαβαίνω. Δεν μ ενδιαφέρει αυτό, μου αρκεί που τη νοιώθω. Κάποτε ο Νικος Δήμου είχε πεί, η Δημουλά είναι η μεγαλύτερη Ελληνίδα ποιήτρια μετά τη Σαπφώ, Υπερβολικό; Ισως. Εγώ όμως το προσυπογράφω!
Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι' αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασ' επάρκεια κάποτε.
Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να 'χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πώς όπου να 'ναι έρχεσαι.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.
Κική Δημουλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου