Όταν ο Βάρναλης στα 1922 έγραφε τους ΄΄ Μοιραίους’’ δε μπορούσε να φανταστεί ότι περίπου ενενήντα χρόνια αργότερα η Ελλάδα θα γύριζε ξανά σ αυτό το σημείο παρακμής, δε μπορούσε να φανταστεί ότι οι αγώνες τριών γενεών θα πήγαιναν στράφι γιατί οι αντίστοιχες γενιές πολιτικών με μόνη ίσως εξαίρεση τον Καραμανλή τον πρώτο, θα έκαναν τα πάντα για να τη φέρουν εκεί. Μια Ελλάδα που δε γελά πια, δεν οραματίζεται, δεν ελπίζει, δεν μάχεται. Εγκλωβισμένη παιδεία, εγκαταλειμμένο κοινωνικό κράτος, ταπεινωτική περίθαλψη, μη παραγωγικοί αγρότες, παραδομένη εθνική κυριαρχία, κακοποιημένα γηρατειά , νεολαίοι δραπέτες κι εμείς εκεί ΄΄δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! ΄΄
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
ΛΑΕ ΞΥΠΝΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει μία πτυχή της χθεσινής συμφωνίας, από την οποία προκύπτει ξεκάθαρα πως η Ελλάς έχει οριστικά ξεπουληθεί και πως ο δρόμος στον οποίο μας οδηγούν δεν έχει γυρισμό. Η χώρα μας πλέον θα δανείζεται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να επαναγοράζει τα ομόλογα που λήγουν. “Με τον δανεισμό από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, μετατρέπεται το ιδιωτικό χρέος προς τους διεθνείς τοκογλύφους, το οποίο θα μπορούσαμε άνετα να κουρεψουμε σε ενυπόθηκο χρέος προς τα κράτη της ΕΕ, όπως ακριβώς και τα 110 δις, το οποίο δεν θα μπορούμε πλέον να αγγίξουμε”.Με απλά λόγια, το χρέος προς τους ιδιώτες, το οποίο θα μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή ως κυρίαρχο κράτος να αρνηθούμε (με μοναδική συνέπεια να χάσουν πολλά λεφτά οι κερδοσκόποι) γίνεται χρέος προς την Ε.Ε., με αποτέλεσμα η όποια περικοπή ή επαναδιαπραγμάτευση να καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη.