Μου μίλαγε αργά και σταθερά ενώ συγχρόνως καθάριζε με επιμέλεια τα δίχτυα του. Η θάλασσα έσκαγε με μικρά κυματάκια μπροστά μας, σαν νάθελε να μας στείλει το χαμόγελό της κι εγώ έπινα τον ελληνικό μου καφέ, βαρύ γλυκό, φτιαγμένο από τα χέρια του Τζίμη. Ένα μπλε σιδερένιο στρογγυλό τραπεζάκι και δυο ψάθινες παλαιού τύπου καρέκλες, κάτω από έναν λαμπερό ανοιξιάτικο ήλιο, στη μέση του πουθενά, συμπλήρωνε το πανέμορφο τοπίο.
Είχα διαβάσει κάποια πράγματα για την απαγόρευση χρήσης βιντζότρατας για ψάρεμα κι όταν ο Τζίμης μου το ανέφερε, του υποσχέθηκα να πίναμε έναν καφέ και να μου τα πει Έτσι λοιπόν καθόμουν τώρα απέναντι του, εκεί στον κόλπο του Μύτικα και τον άκουγα με ιδιαίτερη προσοχή.
- Μα είναι κράτος αυτό φίλε μου; Συναντηθήκαμε, ξανασυναντηθήκαμε με υπουργούς και διάφορους παρατρεχάμενους, τους εξηγήσαμε, πήγαμε και στην επίτροπο αλιείας στις Βρυξέλλες, τη δικιά μας τη Δαμανάκη που τάχα μου υπερασπίζεται τους φτωχούς και τους αδικημένους, δεν καταφέραμε τίποτα. Μόνο που δεν μας δείρανε κιόλας! Δηλαδή φταίει η βιντζότρατα που έχουν μειωθεί τα ψάρια στις θάλασσες; Τα μεγάλα αλιευτικά που κάνουν για δέκα- είκοσι βιντζότρατες μαζί, το καθένα, δεν τα βλέπουν; Εμείς τους φταίμε; Και τέλος πάντων ποιους θέλουν να βοηθήσουν, τα ψάρια για να ζήσουν ή να μειώσουν τις ποσότητες της ελεύθερης αλιείας, για να ευνοήσουν έτσι τις μεγάλες ιχθυοκαλλιέργειες; Εμείς με τις μικρές μας βιντζότρατες δημιουργούμε πρόβλημα στην ισορροπία του περιβάλλοντος κι οι ιχθυοκαλλιέργειες που έχουν καταλάβει όλες τις ακτές και που με τις συνθετικές τους τροφές έχουν μολύνει τις θάλασσες, βοηθάνε στη διατήρηση της ισορροπίας; Κοντά στις τετρακόσιες βιντζότρατες είναι υπεύθυνες για τη μείωση των ψαριών στην Ελλάδα, έτσι; Και δυο χιλιάδες οικογένειες που τρώνε ψωμί απ΄αυτές τις τράτες τι να κάνουν; Να πεθάνουν ε;
Τον άκουγα και τον παρατηρούσα σιωπηλός. Λιπόσαρκος, σκαμμένο το πρόσωπο του, ηλιοκαμένο, μ’ ένα παχύ μουστάκι να καλύπτει το πάνω μέρος των χειλιών και περίεργα μάτια. Σίγουρα αν ο θεός Ποσειδώνας ήταν κοινός θνητός θα είχε το πρόσωπο του Τζίμη!
- Και θες ν’ ακούσεις το άκρον άωτον φίλε Δημήτρη; Η αριστερή Δαμανάκη που στο δρόμο της βρήκε το ΠΑΣΟΚ και τ’ αγάπησε, μας έδωσε κίνητρο απόσυρσης, εκατόν είκοσι χιλιάδες ευρώ σε όποιον παραδώσει το σκαρί του για απόσυρση. Μα τι ν’ αποσύρω αδελφέ μου, τη ζωή μου ή τη μνήμη μου; Και ξέρεις κάτι το σκαρί μετά δεν το πάνε σε κανένα καρνάγιο, να περνάμε να το βλέπουμε που και που, αλλά το σπάνε, το κάνουνε κομμάτια! Δηλαδή να πας το παιδί σου για εκτέλεση; Εγώ εκεί γεννήθηκα, εκεί περπάτησα, εκεί πήγα βόλτα τη γυναίκα μου, εκεί μεγάλωσα τα παιδιά μου, είναι στοιχειωμένη η φωνή του πατέρα μου εκεί, του ζητάνε τώρα, να τον ξαναπεθάνω για 120.000 ευρώ; Και να μην είχα να φάω,πάλι δεν θα τόκανα!
Μιλούσε ο Τζίμης και τα μάτια του γίνονταν όλο και πιο υγρά... Τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό που μ’ ενοχλούσε στα μάτια του Τζίμη. Όσο μίλαγε γίνονταν θάλασσα, κύματα που με πνίγανε. Παρακολουθούσα χωρίς να μπορώ να μιλήσω για το ανάλγητο και ανοργάνωτο κράτος που έχουμε φτιάξει, για τους αδιάφορους και υποκριτές πολιτικούς μας που στέλνουν sms και τηλεφωνούν στις γιορτές των ψηφοφόρων τους να δείξουν πόσο τους σκέφτονται και τους σέβονται αλλά δεν μπορούν να δώσουν λύσεις στη καθημερινότητα του πολίτη.
Έφυγα σκεφτικός, το μόνο που είπα ήταν ένα πνιχτό ευχαριστώ για τον καφέ και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, με τη πρώτη ευκαιρία να γράψω για τα μάτια της θάλασσας και της αξιοπρέπειας, της μνήμης και της νοσταλγίας, της παράδοσης και του μόχθου:
Τα μάτια του Τζίμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου